babanın ölmesi

yaşınız kaç olursa olsun, artık büyümüşsünüzdür. ve hayat dağ gibi karşınızdadır. ayrıca; (bkz: müslüm baba)

sanırım bir erkek için hayatının en acı günü bu.

İnsanın BABAsı ölür mü lan ???

An itibari ile bitmişsinizdir

bizim çocukluğumuz kısa sürdü maalesef... üzmeyin babalarınızı.

bu günlerde koyuyor işte allahın emridir isyan edilmez ama insan özlüyor bee

yapayalnız hissetmektir, sahipsiz, kimsesiz, eksik.. babaya ölümü yakıştıramazsın, konduramazsın.. akciğer kanseri olsa bile, 4. evre olsa bile, doktor sana açıkça "yapacak hiçbir şey yok artık, kemoterapi de ömrünü bi kaç ay daha uzatır en fazla, artık her yerinde her şey olabilir, kendinizi hazırlayın" dese bile.. alternatif tıbba sıkı sıkı sarılır, bir yalana inanırsın, yani yaşayacağına.. iyileşeceğine o kadar çok inanırsın ki, aklının ucundan bile geçmez ölümü.. babaya ölümü yakıştıramazsın..

hayatta olduğu halde sizin için ölmüş olmasından daha iyi olan durumdur

son zamanlarda niyeyse onsuz ne yaparım lan ben diye düşünüyorum. ben gerçekten babam olmadan ne yapabilirim?bence hiçbir şey. babalarla ilgili bir söz vardır;"baba çınar ağacı gibidir, meyve vermese de gölgesi yeter." diye.oysa babam bana değil gölgesini, canını bile verebilir. ona layık olamamak beni çok üzüyor.

başınıza gelebilecek en kötü şeylerden biridir. kolunuz kanadınız kırılır. akşam eve dönmesini bekleyemezsiniz en çok o üzer ilk zamanlar. zor anınızda yada önemli anlarda size tavsiye verebilecek birisi yoktur artık. derdinizi rahatça paylaşamazsınız(erkekseniz gönül işiniz olduğunda annenize söylemekte çekinirsiniz yada benim için böyle.) hep eksik kalırsınız. 14 yaşındayken kaybetmiştim. acısı hala taze.

ulan düşüncesi bile kalp ağrısına sebep.

şu saatte hortlatmayın şu başlığı amına koyim. milletin acısı var, deşmeyin.

toplu bir mekanda -bu adam benim babam- şarkısı açıldığında tüm gözlerin seni izlemesidir, kimseye sarılıp ağlayamamaktır, kimseye güvenememektir, yalnız kalmaktır.. yapayalnız kalmaktır.

ölmesin diye yanındayım

ataerkil bir toplumda atasız kalmaktır. rüzgara karşı önünde duran bin yıllık çınarın devrilmesidir, artık sen o rüzgarın önünde duracak çınar olma sorumluluğumdasındır.

11.01.2009. henüz yedinci sınıftaydım ve pazar sabahına uyanacaktık. iki kardeştik. abim askeri okulda okuyodu. oturduğumuz ev sobalı, şeker gibi bi ortamımız var. kış da çok zor geçmiyo o sene masraflar da az ki değmeyin keyfimize. 10 ocak gecesi misafirliğe gidip beni komşuya bırakmışlardı. götüreceklerdi de çocuğuz tabi misafirlikte sıkılmaktansa komşu çocuğuyla oynamak daha cazip geldi. bilsem babamı sabahında bi daha göremiycem ayrılır mıyım yanından? neyse gittiler geldiler. ev sobalı ya salonda iki kanepe var birinde annemle babam birinde ben yatıyoz. sabahında da eksen dershanesinin bursluluk sınavına girecem. biraz indirim kazanırız da aileye yük olmayız diye sokuyolar beni herhalde sınava. her neyse uyuduk. uyandık. komşuya götürdüler beni. komşuda televizyonda tarık akanla halit akçatepenin başrolünde oynadığı film var canım kardeşim. ulan komşu çocuğuyla oyun oynamanın dünyadaki en keyifli şeyken sırası mıydı be? kaç yıl geçti aradan hala boş kaldığında naparsın deseler ararım o komşu çocuğunu pese gideriz.

en çok koyanda ilköğretimdeyken karne günü herkesin anne babasıyla gelmesi ama senin annenin yalnız başına gelmesi o zaman anlıyorsunuz o yaşta annenizin size ihtiyaçı olduğunu

zordur. allah kimseyi anasız babasız koymasın. bazen boşluğa düştüğünüzde sığınacağınız tek liman kötü gün dostu onlar oluyor. kıymetlerini bilin şu dünyada onlara güzel günler yaşatın sevindirin.

allah başa vermesin. kimse sevdiğinden ayrılmasın. biraz önce hala babasına küs olanlar vardı. gidip barışın yokluğu daha çok koyar adama.

kardeş payında 13.bölüm de işleniyor. ne zaman bu bölümü izlesem boğazıma bir yumru oturur. uyuyana kadar da geçmez. sabah izlediysem de akşam izlediysem de uyumadan geçmez.

hergün geçtiğim o lanet olası hastane koridorlardan tedirgin koşmam ayaklarimin oraya götürmesi o kim o kim diye bağıra bağıra yanına gittiğim gördüğüne inanamadığım kokusu hala burnumda olan babam. ulan tansiyonu düştü diye gittiğim ve gördüğüm .anneme ne diyeceğim diye kaskatı kesilisim unutamıyorum be . babamın başında çaresiz tek başına geçirdiğim saatler . beş gün sonunda beni bizi hemde doğum günüm de doğum saatim de bırakıp gidişi. her anım da yanımda olmasını istediğim benimle gurur duysun istediğim koca adam gitti . her yanımı eksik bırakıp gitti .

sizin hiç babanız öldü mü? benim bir kere öldü kör oldum yıkadılar aldılar götürdüler babamdan ummazdım bunu kör oldum siz hiç hamama gittiniz mi? ben gittim lambanın biri söndü gözümün biri söndü kör oldum tepede bir gökyüzü vardı yuvarlak şöylelemesine maviydi kör oldum taşlara gelince hamam taşlarına taşlar pırıl pırıldı ayna gibiydi taşlarda yüzümün yarısını gördüm bir şey gibiydi bir şey gibi kötü yüzümden ummazdım bunu kör oldum siz hiç sabunluyken ağladınız mı?

demek, büyüdün demek.

uzakta olan babadan her sabah gelen günaydın mesajının bir sabah gelmemesidir. diri diri yaksalar daha az canınız acır. her "baba" kelimesini duyduğunuzda boğazınız kurur, ateşiniz çıkar, elleriniz titrer.

ölmedi, hayla yaşıyor ama düşünüyorum düşünürken bile gözlerim doluyor ne yaparım ben lan diyorum allah babası olmayanlara güç versin

hala iki ekmek alıp gelmesini beklersiniz aradığınızda telefonun çalması ve onun açmasını ama olmaz.mezarına gidersiniz toprağın altında olduğunu kabullenemezsiniz.cenaze günü herkes ağlar siz gelecek diye beklersiniz şaka yaptı dersiniz ve herkes güçlü dur der fakat omuzlarındaki yükün ağırlığını bilmez fotoğraflara bakarsınız bir daha yanyana gelemeyeceğiniz insanla senelerce yan yana durursunuz,sevdikleriniz veya sevmedikleriniz hala yanınızdayken sarılın.toprak altına girince bu pek mümkün olmuyor.

ne gördüm ne tanıyorum 17 senedir de ağzıma "baba" kelimesini almadım en kötü olaysa en zor zamanlarda güçlü bi adam omzundan mahrum kalmak güvenebildiğin, tutunabildiğin hiçbi dalının olmaması, bi kerecik rüyamda göreyim diye yalvarmaları söylemiyorum bile

ben 13 yaşındayken vefat etti 14 yaşında ailemden ayrıldım.o genç yaşta kendi başıma hayata tutunmaya çalıştım iyi ya da kötü 20 yaşıma geldim ama eksikliğini hep hissettim.örnek alacak kimse olmadı etrafımda karakterimi kendi başıma oturtmaya çalıştım.elimden geleni yapmaya çalıştım.umarım ona layık bir evlat olmayı başarabilmişimdir.

hayatta olduğu halde sizin için ölmüş olması kadar zor durum değildir. yaşayan birini içinde öldürmeyi herkes yapamaz.

içinde öldürmek kadar koymaz en azından yüzün olur mezarına gidip ağlamaya en güzel anılarını hatırlamaya toprağını kavanozda biriktirmeye. yaşarken iğrenerek bakmak yüzüne çok zor. ben baba sevgisi ne bilmiyorum.

geçen sene dayım vefat etti. 3 yaşındaki kuzenim gelip bana baba ne demek diye sordu. söyleyemedim. öğrenmiş babanın ne olduğunu da babasının öldüğünüde. yine bi sefer beraberken senin baban var mı benim ki öldü dedi. bunu 3-4 yaşında ki çocuk dedi. yemin ederim o an ölmek istedim.

yasladığın duvarın yıkılması başka birşey demiyorum iyi geceler

bazıları çok özlüyorum yazmış. şükür edin ki özleyecek kadar vakit geçirebilmişsiniz. 4 yaşımdaydım be abi. o yaşta baba kaybedilir mi? daha kötüsü babam 29 yaşındaydı. o yaşta ölünür mü? ah ulan dünya

yatılı okuyordum o zamanlar yalovada.babamin yoğun bakıma alındığını yemekhanede yemek yerken öğrendim.altımda pijamalarla yağmurlu bir günde feribota bindim.yurtum da termalde.merkeze in filan derken ilk sefere aldım bileti hemen.daha 16 yaşındayım etraftaki insanlar bana bakıyor bu kız napiyorsun diye altımda pijama ağlayarak koşuyorum kaç kişiye çarptım haberim bile yok.sonra feribota bindim abim hemen gelmiş almaya çünkü nasıl gidileceğine dair hiçbir fikrim yok.hep babam alırdı beni feribottan çünkü.gittik çoktan almışlardı yoğun bakıma zorla girdim yanına hiçbir tepki yok o koskoca beni gördüğünde kendine gelen adam şimdi bir sürü kabloyla önümde sessizdi.beni yeniden yazılı haftam diye yolladilar.zorla gittim.yurtta değil amcamlardan gidip geliyordum okula.bir gün çıkışta gittim yolda da abimi aradım nasıl babam diye abim iyi dedi dedim ben de şimdi amcamlara gelmek üzereyim.tamam dedi iki dakika sonra köşeyi döndüğümde evin önünde bizim arabayı gördüm bahçenin kapısını açtığımda abim kapının önünde bana "olmadi bakışı attı.o sıra olduğum yere yığılıp sadece ağladım.en son da kefende gördüm yüzünü.simdi 17 yaşımı dolduruyorum.ve hala kapıdan çıkıp gelecekmiş gibi hissediyorum

çocukluğumdan beri çekinirim babamdan... o da benden çekinir. aslında ikimiz de çok severiz birbirimizi. sanırım birbirimize fazlasıyla benzediğimiz için oluşuyor bu sorun. o agresif ben ondan daha agresifim o alıngan ben ondan daha alınganım... haliyle en ufak bir tartışmada ikimiz de birbirimize darılıp odalarımıza çekiliyoruz. kuzenlerim ''amca, enişte'' diye peşinden koşturur, o kadar iyidir gençlerle arası. birlikte büyüdüğüm çocukluk arkadaşlarımsa babamla arkadaş gibiler... bir tek ben biz böyle değiliz nedense. tamam kabul, zamanında biz de az çektirmedik... ama konu yokluğa gelirse, orada duracaksın... varsın uzak dursun varsın küs kalalım ama gitmesin. babanın yokluğu zor vesselam, allah vefat etmişlerin günahlarını affetsin, sağ olanlara uzun ömürler versin.

evin en büyük çocuğu olunca küçüklüğümden beri çok üzerime düşmüştür, ve şu ana kadar doğru düzgün ayrı kalmadık bile, bundan 2 3 sene öncesine kadar şehir dışına çıktığı zamanda ciddi olarak hastalanır ve hastaneye kaldırılırdım, ve bi gün onu kaybedeceğim düşüncesi bile nefesimi kesmeye yetiyor, ve hep söylediğim kelime allah benden önce onu almasın.

yaşarken ölmüş olmasından daha mı zor

duygusal olarak hiçbir bağımız olmamasına rağmen çok kötü olurdum, babalık yapmasa da düşüncesi bile kötü. allah yetimlere sabır versin

bir daha baba kelimesini kullanmamaktır.

yazdıklarınızı okurken gözlerim doluyor be. etrafımdakilere bakıp, sizin dünya derdinizi sikeyim diyorum.

surada begeni atip mesaj yazarak tekrar hatirlatmak bile beni yikiyorsa sizlerin ne halde oldugunu yasamadim bilemem belki ama siz hayatin en guclu insanlarisiniz

"cahil cahil konuşma doktor, insanın babası ölür mü?" (bkz: kardeş payı)

bi anda 2-3 yaş büyümektir. sizin şımaracağınız birinin yok olmasıdır buda sizi istemeden olgunlaştırır

lise üçteyiz. yeni edebiyat hocası geldi. ilk ders, geldi sınıfa. oturdu ve kendini anlatabilecek olan var mı dedi. hafiften göz gezdirdim sınıfa, baktım kimse parmak kaldırmıyor. bi an ''bi insan nasıl kendini ifade edemez?'' gibi bir soru geçti aklımdan ve saçma bir özgüvenle parmak bile kaldırmadan tahtaya çıktım. bayağı resmi bir şekilde anlatıyorum araya hoca sorular serpiştiriyor cevaplar veriyorum vesaire. sonra ''bir tarihe dönmek istesen bu hangi tarih olurdu?'' dedi hoca. 25.11.2013 dedim. özel değilse öğrenebilir miyiz dedi, özel dedim ve sırama oturdum. bizim çocuklar anladı tabii neyi kast ettiğimi. /25.11.2013 babam istanbul vatan caddesinde polis memurluğundan emekli olduktan sonra trabzon'a taşındık. babam buralı. baba tarafım burada işte. taşındıktan yaklaşık 1 ay sonra babama kanser teşhisi kondu, mide kanseri. kondu ama ben babama konduramadım öyle kanserdi, hastalıktı falan. belki bilirsiniz mide kanserinin tedavisi yok. siktiğimin hastalığı tedavi edilemiyormuş işte. hastalığa yakalananlar da maksimum 8-9 ay yaşıyormuş. bizde kanser ırsî zaten. herneyse. babam 15 ay yaşadı yakalandıktan sonra. ben hala inanıyorum ki, o kadar uzun yaşamasının sebebi ne kemoterapi ne bitkisel tedavi. sadece moral. dedim ya, 25.11.2013. hastanedeyiz o gün, biz zaten hep hastanedeydik aq. isyan değil yine olsa yıllarca dururum babamın başında ama genel olarak hastanedeydik yani. kasımın 17'si de annemle babamın evlilik yıldönümü. hastanede geçirdiler. işte ayın 24'ü. bi tane kadın doktor var. koridordayım ben. biz işte amcamlar annemler falan. geldi işte ''hastanın son günleri'' gibi bir cümle kurdu. normalde hayatta büyüklerimin yanında küfür etmem ama ilk kez ağlayarak ''nasıl bu kadar emin konuşuyorsun amk?!'' diye sesim yankılandı hastane koridorunda. çocuktum o zaman, suçu doktorda buluyorum ama taktir-i ilâhî sonuçta. ertesi gün ben hastanenin mermerlerinin soğukluğunu bütün vücudumda hissettim ve babamı kaybettik. büyüdüm, eşşek kadar adam oldum ama ne zaman baban ne iş yapıyor deseler hâlâ kelimeler boğazıma takılarak çıkar. ''emekli polis memuru.'' baba konusunda çok hassas oldum o günden sonra. bir ortamda falan millet babamla tartıştım, sikerim vurdum kapıyı çıktım falan diyince gülerim hafif hafif. anlıyorum onları tabii. belki çok banel olacam ama, her ne olursa olsun, bir şey kaybedilmeden değeri anlaşılmıyor. 25.11.2013 özel değil. /eski hesabımda paylaşmıştım. entryleri ve hesabı uçurunca daraldım ve tekrar paylaşmak istedim.

henüz siz 2 yaşında bir bebekken ölmüşse bile, onu hiç tanımamışsanız, bir adama baba deme hissini tatmamışsanız ve varlığının yarattığı yeri bilmediğiniz halde yokluğunu en uçlara kadar hissettiğiniz kişidir. 2 yaşından beri annesi ile evde tek yaşayan biri için hayat çok erken başlar. her ne kadar yorulmuş olsan da meleğin için, annen için güçlü durmak zorundasındır.

gerçekte allah korusun ama beni ,insan yerine koymayan biri çoktan benim için ölmüştür...

uplamayın şu başlığı gördükçe aklıma geliyor içim yanıyor be

dün gece böyle bir şeyin yaşandığı aklıma geldi amınakoyim o kadar kötü oldum ki abi çok zor be valla yani anlayamam bu acı yaşanmadan anlaşılmaz ama düşünmesi bile çok acı veriyor. anası babası vefat etmiş tüm abilerime kardeşlerime allah yardım etsin.

başlığı okurken nefesim daraldı